Icefields Parkway

Icefields Parkway

Zoals gezegd met enige vertraging en wat koffergedoe vertrok ik dinsdag 3/10 richting Jasper. We gaan de hele dag doen over de rit, die zelf zo’n 360km is maar waar we ook nog tig keer gaan stoppen. De bus heeft een leuk groepje, we zijn met zn 7en. Twee wat oudere stellen, een wat oudere dame en een wat jongere Braziliaanse en ik. We zijn wat vertraagd en moeten daarom haast maken, want we moeten om half 2 uiterlijk bij de Columbia Icefields zijn voor onze toer over de gletcher.

Onze eerste stop is Lake Louise, waar we niet te lang willen blijven en wat ook weer vergeven is van de Aziaten helaas. Toch wel wat mooie foto’s weten te maken, maar we moeten wat tijd goedmaken en gaan dus snel door. Tis er toch té toeristisch, dus dat maakt ook niet uit. De volgende stop is bij Bow Lake, waar ik twee dagen ervoor ook nog met Sonja en Marco was. Nu is alleen het weer zonnig en droog ipv bewolkt met sneeuw, dus dat leverde heel andere plaatjes op!
En weer door, op naar de volgende halte. Nu moesten we alleen onderweg nog een keer stoppen, omdat ze langs de weg bezig waren om wat rotsen weg te hakken. Dit omdat die blijkbaar te instabiel bevonden zouden zijn en anders op de weg terecht zouden kunnen komen. Mannen met drilboren hingen dus daar aan de wand om die weg te halen. Ivm vallend puin moesten we dus even wachten, waarna het werk even gepauzeerd werd zodat de stroom auto’s weer door kon. We reden nog langs de weeping wall, wat eigenlijk een soort hele kleine watervalletjes zijn, die als een soort tranen naar beneden kwamen van de wand. Twas ook al koud daar, dus de meeste waren al min of meer bevroren.

Rond een uur of 1 kwamen we bij een restaurant net voor de icefields, waar we onze lunch konden ophalen. Die moesten we mee int busje nemen, omdat we geen tijd meer hadden om het daar in het restaurant op te eten. Met een salade, sandwich, banaan en drankje was dat ook wel prima te doen, zo kwamen we iig op tijd bij het Columbia Icefield Center aan. De gids ging onze gereserveerde tickets halen en leidde ons naar de bus. De icefields liggen aan de overzijde van de weg, dus vanaf het centrum wordt je in een grote bus gepropt, waarna je naar het station wordt gebracht waar je in de grote snowtruck kan stappen en echt de gletcher op gaat. Omdat er altijd bergen toeristen daar komen, rijden die bussen af en aan en zijn er ook zo’n 22 snowtrucks die om de beurt inladen, het ijs op gaan en weer terug uitladen. Nu is het geen echt hoogseizoen meer (juli/augustus) maar is het nog steeds best druk. Wij worden bij een groep chinese toeristen in de snowtruck gepropt en de chauffeur, een dame uit Toronto, geeft allerlei uitleg en vervolgens vertaalt de chinese reisleidster dat ook nog eens in het Chinees haha. Het ijsveld loopt uit in verschillende gletchers, waarvan de Athabasca degene is waar je op kan met de snowtruck. We moeten een hele steile helling af, maar aangekomen op de gletcher zelf mogen we eruit en binnen een afgezet stukje rondlopen. Het is best indrukwekkend als je er zo op staat, al dat ijs. Dit ondanks dat je weet dat de gletcher vroeger groter was en alleen maar kleiner wordt.. Het ijsveld voed meerdere gletchers en rivieren, die uiteindelijk uitlopen in de oceanen.

Als de tocht op het ijsveld klaar is, moeten we weer even wachten op de gids die onze kaartjes voor de glacier skywalk haalt. Dit is de doorzichtige loopbrug die een eindje verderop is gebouwd en uitzicht geeft op de canyon waar de Athabasca rivier in loopt. Een zelfde soort punt is bij de Grand Canyon gebouwd, geen idee wie wie kopieerde maar wel een leuk idee. Ook hiervoor moeten we weer met een bus vanaf het centrum naar het begin van de skywalk. Die is nog best lang, het is een rondje met halverwege de skywalk zelf, en bevat diverse informatieborden over de canyon, de rockies en dieren die er leven, wel informatief. De skywalk is het echte half ronde glazen brugdeel wat uitsteekt, de rest van de route loop je langs de bergwand. Er staat ook een informatiebord over de constructie, die 2 jaar duurde maar dat komt (naast het lastige werken op hoogte natuurlijk) ook doordat er maar een paar maanden per jaar kon worden gebouwd ivm de strenge winter. In ieder geval zit het brugdeel heel diep in de bergwand verankerd en geeft het een mooi uitzicht op de canyon.

Na dit avontuur gaan we met ons eigen busje weer verder de Icefields Parkway op, want we moeten nog een kilometer of 50 tot Jasper. We hebben nog 1 stop te gaan, namelijk bij de Athabasca watervallen. Door al die bergen en dalen zijn er nogal wat hoogteverschillen te overbruggen, ook voor de rivier. Daar heb je dan weer mooie watervallen en stroomversnellingen. Je kan dan ook goed raften hier in de buurt, op makkelijke en moeilijkere stukken van de rivier. Bij deze waterval kon je er overheen en omheen lopen, want hij zit ook weer in een soort canyon. Vanaf de weg kon je dat niet zo goed zien, maar dichtbij was het toch weer een behoorlijke watermassa om te zien. Ook kon je er omheen lopen en zo vrij dicht bij het water komen. T zijn niet de niagara watervallen, maar de herrie die het water maakt was toch behoorlijk!

Doordat we nu onze verplichtte afspraak op bij het Icefield gehad hadden, konden we wat rustiger aan doen. We waren ondertussen bijna bij Jasper en kwamen in de eerste wildlife jam, oftewel opstopping omdat er ergens iets van dieren te zien waren en toeristen massaal in de berm gaan staan om die te fotograferen. Er zat een mannetjes wapiti hert met groot gewei in de berm, dus ook wel dichtbij de berm. De gids had ons op het hart gedrukt niet te dichtbij te komen, want het blijven toch wilde dieren, maar daar trokken de andere toeristen die gestopt waren zich nauwelijks iets van aan. Ze zaten er nog bijna niet op om een foto te maken! Dus onze gids schreeuwde n paar keer dat ze niet zo dichtbij moesten komen, tis ook bronsttijd hier dus een mannetje alleen heeft vaak territoriumdrift. Hij zat waarschijnlijk uit te rusten van een gevecht, want hij legde zijn kop af en toe neer en was duidelijk moe. Grappig genoeg gingen we daarna verder en kwamen we nog geen 500m verder een tweede mannetjes hert tegen, wat ook lag uit te rusten in de berm. Zou zomaar kunnen dat die twee elkaar net het leven zuur hadden gemaakt! Mannetjes hebben nl normaal gesproken een troep vrouwtjes en kleintjes met zich mee, behalve als ze daarom gaan vechten met andere mannetjes. Even later reden we langs zijtak van de rivier waar ook een groot mannetjeshert stond te drinken, dus ook daar weer (samen met al die andere toeristen) foto’s gemaakt. Daarna gingen we eindelijk de eerste mensen afzetten, in de Jasper Park Lodge waar beroemdheden altijd verblijven. Zit ook een golfbaan enzo bij haha, maar ook een mooi park bij het meer, waar we met de gids nog foto’s gemaak hebben tijdens de zonsondergang.
Daarna gingen we de rest in het dorp afzetten, maar onderweg zagen we weer wat herten, dit keer een mannetjeshert met een paar vrouwtjes en kleintjes. En als allerlaatste nog een mannetjeshert echt vlakbij het dorp. Die was zo dichtbij dat de gids alleen even de deur open wilde doen voor een goede foto, was te dichtbij om uit te stappen. Maar ik stond net in de deuropening een foto te maken of het beest deed zn hoofd omlaag, gewei naar voren en begon met zn poten te schrapen! Oftewel die beon zich kwaad te maken en wilde op het busje afkomen, geen grapje! Dus gauw de deur dicht en wegwezen, heb wel een echt superfoto van dichtbij haha. De gids zat ook nog verhalen te vertellen over dat busjes idd weleens echt aangevallen waren, met deuken en gebroken ramen van dien. Deze beesten zijn duidelijk echt niet voor de poes! Deze tour was geen wildlife tour, maar wat heb ik al veel dieren (vooral herten dan) gezien! Voor de dag erna heb ik wel de wildlife tour hier rondom Jasper geboekt, benieuwd wat ik dan nog ga zien!

Als ik dit schrijf is het alweer zondag 8 oktober en pak ik zo de trein richting Vancouver, heb ik mooi tijd om over mijn 5 dagen Jasper te schrijven. Tot later!

Liefs, Liesbeth